The Phylogenetics of Ancient Greek Tragedy Under the Causality of Fate in Primitive Thinking: From the Perspective of Cultural Anthropology

Öz

The primitive thinking of ancient Greece contains the simple
concept of causality. From the perspective of cultural
anthropology, the principle of the origin of magic, the
relationship between myth and magic, the special plant images,
and the evolution of primitive thinking all involve the natural
order, the producing logic of causal theory of fate and the
anthropological background. The causal order runs through the
process from magic to ritual and then evolved into the origin of
ancient Greek tragedy. Therefore, starting from the source of
motivation, imitative elements, action meanings, and
phylogenetic paths of ancient Greek tragedy and ritual, we can
clearly trace the phylogenetic approach of tragedy under the
causal order. The successive theory of tragedy also provides a
strong academic support for the theory of causal fate, and
verifies the phylogenetic logic of tragedy. Under the guidance of
such thinking, by researching comprehensively the unique
anthropological imagery that repeatedly appears in the tragic
texts of Aeschylus, Sophocles and Euripides, and contrasting the
causal view of fate in tragedy, we can further clarify the imprint
and changes about it in the succession of tragedy, and touch on
the reflection about the connection of phylogenetics, literary
projection and the religious themes.

Antik Yunan’ın ilkel düşüncesi basit bir nedensellik kavramı
içerir. Kültürel antropoloji perspektifinden bakıldığında, büyünün
kökeni ilkesi, mit ve büyü arasındaki ilişki, özel bitki imgeleri ve
ilkel düşüncenin evrimi doğal düzeni, nedensel kader teorisinin
üretici mantığını ve antropolojik arka planı içerir. Nedensel
düzen, büyüden ritüele uzanan süreç boyunca işlemekte ve daha
sonra antik Yunan tragedyasının kökenine evrilmektedir.
Dolayısıyla, Antik Yunan tragedyası ve ritüelinin motivasyon
kaynağı, taklit unsurları, eylem anlamları ve filogenetik
yollarından yola çıkarak, tragedyanın filogenetik yaklaşımını
nedensel düzen altında net bir şekilde izleyebiliriz. Tragedyanın
ardışık teorisi aynı zamanda nedensel kader teorisi için güçlü bir
akademik destek sağlar ve tragedyanın filogenetik mantığını
doğrular. Bu düşüncenin rehberliğinde, Aeschylus, Sophocles ve
Euripides'in trajik metinlerinde tekrar tekrar ortaya çıkan
benzersiz antropolojik imgeleri kapsamlı bir şekilde araştırarak ve
tragedyadaki nedensel kader görüşünü karşılaştırarak, tragedyanın
ardışıklığındaki iz ve değişiklikleri daha da netleştirebilir ve
filogenetik, edebi yansıtma ve dini temaların bağlantısı
hakkındaki düşünceye değinebiliriz.