Time and Space of Homesickness: Nâzım Hikmet’s Homesickness as a Chronotope[Sıla Özleminin Zamanı ve Mekânı: Bir Kronotop Olarak Nâzım Hikmet’in Sıla Özlemi]

Öz

Mikhail Bakhtin’s Theory of Chronotope is a useful
method to analyse the functions of temporal and spatial
settings of a narrative. The fact that it is mostly applied
to studies of prose should not mean that it is not suitable
for the analysis of poetry, especially but not necessarily
narrative ones. In that sense, the poetry of the Turkish
poet Nâzım Hikmet, as it is rich with elements of
narratology, is examined in this article in light of the
theory of chronotope. More specifically, his
homesickness in his poetry is brought into light regarding
the temporal and spatial aspects of and around it. It has
been understood from this analysis that Hikmet’s
homesickness for his homeland is mostly settings of
blurry, fleeting, and both metaphorically and physically
far-away images and that it is interwoven with his love
and longing for his partners and his son.

* This article is a revised version of a part of the author’s master’s thesis.

Özet
Mihail Bahtin’in Kronotop Teorisi, anlatılardaki zaman mekan
unsurlarının işlevlerini incelemede kullanılan yararlı bir
yöntemdir. Bu teorinin çoğunlukla düz yazı eserlerinin
incelenmesinde kullanılması şiir incelemelerine, özellikle de
anlatımcı şiirlerin incelenmesine uygun olmadığı anlamına
gelmemelidir. Bu sebeple bu makalede, Türk şair Nâzım
Hikmet’in şiirleri, anlatıbilim unsurları bakımından zengin
olduğundan, kronotop teorisi ışığında incelenmiştir. Özellikle de
şiirlerindeki memleket hasreti, bu duygu üzerinde ve etrafında
kurulan zaman mekan unsurları açısından araştırılmıştır. Bu
inceleme sonucunda Nâzım Hikmet’in memleket hasretinin
çoğunlukla bulanık, belli belirsiz ve hem mecazi hem de fiziki
anlamda uzakta betimlenen sahnelerden oluştuğu ve eşleri ile
oğlu için duyduğu sevgi ve hasret ile yoğrulduğu anlaşılmıştır.

* Bu makale yazarın yüksek lisansından üretilmiştir.