Brecht and the Unmensch: Armor for Protest in the 21st Century

Abstract

In this article, the author posits the epic theater of Bertolt Brecht
as a model for narrative resistance to posthumanist theory. The
author illustrates how posthumanist theory can and does collude
with elite interests by distracting the democratic populace from
true political engagement through the dual attractors of anxiety/
elation over machine autonomy and the subconscious fear of
political responsibility. The author then illustrates how Brecht’s
subversion of the traditional epic genre served his project of
challenging disempowering cultural narratives, such as those
advanced by Nazi authorities, and raised up the figure of Walter
Benjamin’s Unmensch, whose traits of resilience and cunning
serve as armor in carrying out their public resistance of
oppressive forces both outside and within themself. Building on
Brecht’s theoretical writing, the author asserts that AI technology
is simply the newest god in a long tradition of subjugating the
masses through intimidation in the face of an all-powerful force.
The author argues that the cultural challenge more pressing than
humans coming to terms with machine autonomy is humans
coming to terms with their own autonomy. The author
concludes with an example of the application of Brechtian
theatrical techniques in the creation of an activist street theatre
piece on coal and climate change, illustrating how today’s activist
theatre can borrow from and advance Brecht’s theory and
practices.

Bu makalede yazar, Bertolt Brecht'in epik tiyatrosunu posthümanist
teoriye karşı anlatısal direniş için bir model olarak ortaya
koymaktadır. Yazar, posthümanist teorinin, makine özerkliği
kaygısı/heyecanı ve bilinçaltındaki siyasi sorumluluk korkusu gibi
ikili çekiciler aracılığıyla demokratik halkın dikkatini gerçek siyasi
angajmandan uzaklaştırarak elit çıkarlarla nasıl işbirliği
yapabileceğini ve yaptığını göstermektedir. Yazar daha sonra
Brecht'in geleneksel destan türünü altüst etmesinin, Nazi yetkilileri
tarafından ileri sürülenler gibi güçsüzleştirici kültürel anlatılara
meydan okuma projesine nasıl hizmet ettiğini ve Walter Benjamin'in
direnç ve kurnazlık özellikleri hem kendi dışındaki hem de kendi
içindeki baskıcı güçlere karşı kamusal direnişlerini gerçekleştirmede
zırh görevi gören Unmensch figürünü nasıl yükselttiğini
göstermektedir. Brecht'in teorik yazılarına dayanan yazar, yapay zeka
teknolojisinin, her şeye gücü yeten bir güç karşısında kitleleri
sindirme yoluyla boyun eğdirme geleneğinin en yeni tanrısı
olduğunu ileri sürmektedir. Yazar, insanların makinelerin özerkliği
ile değil, kendi özerklikleri ile hesaplaşmalarından daha acil olan
kültürel zorluğun, insanların kendi özerklikleri ile hesaplaşmaları
olduğunu savunmaktadır. Yazar, Brechtyen tiyatro tekniklerinin
kömür ve iklim değişikliği üzerine aktivist bir sokak tiyatrosu
eserinin yaratılmasında uygulanmasına dair bir örnekle
sonlandırarak, günümüz aktivist tiyatrosunun Brecht'in teori ve
pratiklerinden nasıl yararlanabileceğini ve bunları nasıl
geliştirebileceğini göstermektedir.