Memory storytelling: structural aspects in O drible[Hatıra Anlatıcılığı: O drible’de Yapısal Yönler

Abstract

This work uses the stream of consciousness of narrators Murilo
Neto and Murilo Filho, son and father, from O drible (2013), a novel
written by Sérgio Rodrigues, in order to highlight the importance of
storytelling in this text. The context of national soccer after the
1950s is the scenario where particular issues of the characters are
addressed, as if they were in the middle of a match of this sport.
The use of this collective game shows itself to be an opportunity to
bring to light human dilemmas and feelings. There is also the use of
a variety of truthful elements concerning the history of soccer allied
to free literary creation, alternating aspects of reality and fiction.
The narrative mirror in abyss makes explicit the degrees of
similitude transposed to the sphere of orality. Faced with the
concept of reminiscent memory, telling establishes parallels that
provide a comparison with the tradition of African storytellers,
more specifically from Angola, for the denomination of
characteristic types of telling. Theoretical texts by Walter Benjamin
(2012), referring to the figure of the narrator; Lucien Dallenbach
(1977), referring to the concept of mise en abyme; Jeane Marie
Gagnebin (2006), on the study of memory and Harry Garuba
(2012), referring to the concept of animist realism, will be used as
references. It is noticeable that in the narrative of O drible storyteller
and text are hybrids, because both are endowed with makas and
missossos that become a narrative voice, leading the reader through
reminiscence, since rescue and revenge are the objectives sought by
the characters. 

Bu makale, hikâye anlatıcılığının önemini vurgulamak üzere
Sérgio Rodrigues’in O drible (2013) eserinin anlatıcıları baba ve
oğul Murilo Neto ile Murilo Filho’nun bilinç akışını ele
almaktadır. 1950ler sonrası futbol bağlamı; karakterlerin özel
sorunlarının, adeta bir futbol maçının tam ortasındaymışlar gibi
ele alındığı senaryoyu oluşturur. Bu kolektif oyunu kullanmak,
insani ikilemleri ve duyguları gün yüzüne çıkarma fırsatı
sunmaktadır. Aynı zamanda, hakikat ve kurguyu çarpıtan özgür
edebi üretkenlikle bağlantılı futbol tarihi ile ilgili hayatın
gerçekliğiyle uyuşan çeşitli ögelerin kullanımı da mevcuttur. Olay
içinde olay şeklindeki anlatı, söz katmanına aktarılan teşbihleri
açıklığa kavuşturur. Hatırlatıcı bellek kavramıyla karşı karşıya
kalan anlatıcılık, hikâye anlatıcılığının ana niteliklerinin
adlandırılması için özellikle Angolalı olanlar başta olmak üzere
Afrikalı hikâye anlatıcılığı geleneğiyle karşılaştırılmalar yapmayı
sağlayan koşutluklar kurar. Anlatımcının şahsına atıfta bulunan
Walter Benjamin’in (2012), olay içinde olay kavramına atıfta
bulunan Lucien Dallenbach’in (1977), bellek üzerinde çalışan
Jeane Marie Gagnebin’in (2006), animist realizme atıfta bulunan
Harry Garuba’nın (2012) kuramsal metinleri referans kaynaklar
olarak kullanılacaktır. O drible’in hikâye anlatıcısının anlatısı ile
metnin melez olması dikkate değerdir, çünkü her ikisi de makas
ve missossos’larla bezelidir ki bunlar, okuyucuya anılar vasıtasıyla
rehberlik eden anlatısal sese dönüşürler zira kurtuluş ve intikam
karakterlerin peşinde koştukları gayelerdir.