Interrogating National Sentimentality: Disruptive Performances and Alternative Affects in A Streetcar Named Desire

Abstract

This article explores the affective politics and identity
performance in Tennessee Williams’s drama A Streetcar Named
Desire, especially how the drama represents nonconformist
characters’ disruptive performances of gender, sexuality and
affects to interrogate the national sentimentality of suburban
happiness. Since the Second World War, American government
has promoted the successful construction of a nuclear family in a
suburban home as the essential method to obtain personal
happiness, legitimate citizenship, and national belonging.
Nevertheless, the suburban happiness has long been a fantasy
exclusive to the white, middle-class family featured with
conventional gender roles and patriarchal power relations. In
Streetcar, Williams unsettles the national idealization of
domesticated happiness, citizenship and belonging by
representing the living predicament of working-class housewives,
homeless Southern belle, and gay men, especially their desperate
negotiation with the male-dominated structure of gender and
power for love, safety, and stability. By staging Stella’s femininity
of domestication and confinement, Blanche’s disruptive
performances as Southern belle and femme fatale, and
nonconformists’ excessiveness in affects and imaginations,
Streetcar creates an alternative affective sphere of confrontation
and negotiation. In this sphere, Williams not merely reveals the
affective, corporeal and psychological violence that
nonconformists might encounter in a male-dominated, white
heteronormative culture, but more importantly, explores the
potential of nonconformists in enacting the complexity of
human desire and subjectivity as well as in performing alternative
modalities of feeling, being and becoming. 

Bu makale Tennessee Williams’ın A Streetcar Named Desire (Arzu
Tramvayı) adlı dramasındaki duygusal politikaları ve kimlik
performanslarını, özellikle de dramanın banliyö mutluluğunun
ulusal duygusallığını sorgulamak için konformist olmayan
karakterlerin toplumsal cinsiyet, cinsellik ve duygulanımlara
ilişkin yıkıcı performanslarını nasıl temsil ettiğini incelemektedir.
İkinci Dünya Savaşı'ndan bu yana Amerikan hükümeti,
banliyödeki bir evde çekirdek bir ailenin başarılı bir şekilde
kurulmasını kişisel mutluluk, meşru vatandaşlık ve ulusal aidiyet
elde etmenin temel yöntemi olarak teşvik etmiştir. Bununla
birlikte, banliyö mutluluğu uzun zamandır geleneksel cinsiyet
rolleri ve ataerkil güç ilişkileriyle öne çıkan beyaz, orta sınıf aileye
özgü bir fantezi olmuştur. Williams, Streetcar’da işçi sınıfı ev
kadınlarının, evsiz Güneyli güzel kadınların ve eşcinsel erkeklerin,
özellikle de sevgi, güvenlik ve istikrar için erkek egemen
toplumsal cinsiyet ve iktidar yapısıyla yaptıkları umutsuz
müzakereleri temsil ederek, evcilleştirilmiş mutluluk, vatandaşlık
ve aidiyete ilişkin ulusal idealleştirmeyi sarsar. Stella’nın
evcilleştirme ve hapsetme kadınlığını, Blanche’ın Güneyli dilber
ve femme fatale olarak yıkıcı performanslarını ve uyumsuzların
duygulanım ve tahayyüllerindeki aşırılıklarını sahneleyerek,
Streetcar alternatif bir duygusal yüzleşme ve müzakere alanı
yaratır. Williams bu alanda, yalnızca uyumsuzların erkek egemen,
beyaz heteronormatif bir kültürde karşılaşabilecekleri duygusal,
bedensel ve psikolojik şiddeti ortaya koymakla kalmaz, daha da
önemlisi, uyumsuzların insan arzusunun ve öznelliğinin
karmaşıklığını canlandırmadaki ve alternatif hissetme, olma ve
oluş biçimlerini gerçekleştirmedeki potansiyelini araştırır.